แด่แม่ผู้เป็นที่รัก มอบแทนใจลูก ถึงแม่ผู้เป็นที่รักยิ่ง
“แม่” |
รักแสนรักเมื่อรู้ว่าลูกน้อย |
ที่รอคอยได้เริ่มปฏิสนธิ์ |
กระจ้อยร่อยก่อเกิดกำเนิดตน |
เริ่มเป็นคนในครรภ์ของมารดา |
แม่แพ้ท้องคลื่นไส้ไม่เป็นสุข |
ยอมทนทุกข์ลำบากยากหนักหนา |
ต้องอดทนทนอดเพื่อลูกยา |
โอ้ลูกจ๋าแม่รักเจ้าเท่าดวงใจ |
ทนลำบากเก้าเดือนมาตลอด |
กว่าจะคลอดลูกรักออกมาได้ |
เห็นหน้าลูกความทุกข์ก็หายไป |
จะลำบากสักเท่าไหร่แม่ก็ยอม |
แม่ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูเจ้า |
คอยดูแลฟูมเฝ้าทะนุถนอม |
เหลือบยุงริ้นมิให้มาไต่ตอม |
ให้เจ้าพร้อมเป็นคนดีที่ตั้งใจ |
ลูกเจ็บไข้ใจแม่ก็เจ็บหนัก |
ไม่ผ่อนพักกว่าลูกรักจะหายไข้ |
ถึงลำบากยากแค้นสักเพียงใด |
แม่ทำได้แม่ยอมอดให้ลูกกิน |
กว่าจะเลี้ยงดูลูกรักจนเติบใหญ่ |
ต้องทุ่มเทแรงใจจนหมดสิ้น |
บางครั้งเหนื่อยหนักหนาน้ำตาริน |
แต่ลูกได้ดีสมจินต์ก็ดีใจ |
แม่ทำหน้าที่ของแม่แล้ว |
ขอลูกแก้วจำความรักที่แม่ให้ |
ความอบอุ่นความผูกพันความห่วงใย |
ถ่ายทอดให้หลานแม่สืบต่อมา |
เพื่อให้ “แม่” เป็นคำที่ศักดิ์สิทธิ์ |
เนาสถิตย์ดำรงอยู่คู่โลกหล้า |
ให้โลกได้รับรู้ว่ามารดา |
คือผู้ที่ควรบูชาชั่วนิรันดร์ |
|
ปรีดา วังทองหลาง |
“แม่” |
รักแสนรักเมื่อรู้ว่าลูกน้อย |
|
ที่รอคอยได้เริ่มปฏิสนธิ์ |
กระจ้อยร่อยก่อเกิดกำเนิดตน |
|
เริ่มเป็นคนในครรภ์ของมารดา |
แม่แพ้ท้องคลื่นไส้ไม่เป็นสุข |
|
ยอมทนทุกข์ลำบากยากหนักหนา |
ต้องอดทนทนอดเพื่อลูกยา |
|
โอ้ลูกจ๋าแม่รักเจ้าเท่าดวงใจ |
ทนลำบากเก้าเดือนมาตลอด |
|
กว่าจะคลอดลูกรักออกมาได้ |
เห็นหน้าลูกความทุกข์ก็หายไป |
|
จะลำบากสักเท่าไหร่แม่ก็ยอม |
แม่ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูเจ้า |
|
คอยดูแลฟูมเฝ้าทะนุถนอม |
เหลือบยุงริ้นมิให้มาไต่ตอม |
|
ให้เจ้าพร้อมเป็นคนดีที่ตั้งใจ |
ลูกเจ็บไข้ใจแม่ก็เจ็บหนัก |
|
ไม่ผ่อนพักกว่าลูกรักจะหายไข้ |
ถึงลำบากยากแค้นสักเพียงใด |
|
แม่ทำได้แม่ยอมอดให้ลูกกิน |
กว่าจะเลี้ยงดูลูกรักจนเติบใหญ่ |
|
ต้องทุ่มเทแรงใจจนหมดสิ้น |
บางครั้งเหนื่อยหนักหนาน้ำตาริน |
|
แต่ลูกได้ดีสมจินต์ก็ดีใจ |
แม่ทำหน้าที่ของแม่แล้ว |
|
ขอลูกแก้วจำความรักที่แม่ให้ |
ความอบอุ่นความผูกพันความห่วงใย |
|
ถ่ายทอดให้หลานแม่สืบต่อมา |
เพื่อให้ “แม่” เป็นคำที่ศักดิ์สิทธิ์ |
|
เนาสถิตย์ดำรงอยู่คู่โลกหล้า |
ให้โลกได้รับรู้ว่ามารดา |
|
คือผู้ที่ควรบูชาชั่วนิรันดร์ |
|
|
ปรีดา วังทองหลาง |