ปิ้ง ย่าง เผา... เอาจริง ๆ ตอนนี้ฉันก็ยังงง ๆ กับ 3 คำนี้ เพราะลักษณะอาหารที่ออกมานั้นคล้ายกัน ขั้นตอนการทำก็คล้ายกัน แถมอุปกรณ์ที่ใช้ทำยังคล้ายกันอีกต่างหาก ส่วนวิธีการกินไม่ต่างกันมากนัก เพราะโดยส่วนใหญ่จะกินพร้อมน้ำจิ้ม ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับวัตถุดิบด้วยว่าเป็นอะไร อย่างตอนเด็ก ๆ เมนูที่งงหนักเลยคือ หมูปิ้ง กับหมูย่าง คุณยายเลยต้องอธิบายให้ฟังแบบรวบรัดว่า “หมูปิ้งกับหมูย่าง เป็นการทำอาหารให้สุกโดยวางไว้บนไฟอ่อน ๆ เหมือนกัน ต่างกันตรงที่ ปิ้ง จะเป็นเนื้อสัตว์ชิ้นเล็กที่สุกง่ายใช้เวลาไม่นาน ส่วน ย่าง จะเป็นเนื้อสัตว์ชิ้นใหญ่ใช้เวลานานกว่าในการทำให้สุก” ส่วนคำว่า เผา คุณยายบอกว่า เป็นการนำวัตถุดิบไปโยนบนกองไฟที่แรงจัดเพื่อทำให้สุก
 
สำหรับฉันเมนูปิ้ง-ย่าง เป็นอะไรที่กินบ่อยสุดแล้วตั้งแต่เด็ก หน้าที่หลักก็คือ การติดแต่ถ่านเวลาที่คุณยายจะทำการปิ้งหรือย่าง ส่วนไฟที่ใช้ต้องสม่ำเสมอ โดยมีขี้เถ้าเป็นตัวช่วยในการทำให้ไฟคงที่ เทคนิคในการปิ้ง-ย่างไม่มีอะไรมากนัก แค่ต้องสังเกตให้ดีว่าอาหารที่อยู่บนเตาสุกพอดีหรือยัง ที่สำคัญคือต้องไม่พลิกไปพลิกมา เพราะอาจทำให้เนื้อสัตว์ยุ่ยไม่น่ากิน บางครั้งฉันจึงต้องเอาหน้ามุดลงไปดูว่าด้านล่างสุกหรือยัง จนทำให้โดยไม้เรียวตีอยู่บ่อยครั้ง คุณยายเลยต้องแนะวิธีการดมกลิ่นแทน เพราะเมื่ออาหารเริ่มสุกจะมีกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ซึ่งได้ผลดีเกินคาด เพราะเด็ก ๆ ในบ้านต่างก็มานั่งช่วยกันดมกลิ่นหมูย่างหอม ๆ กันถึงริมเตา
เดี๋ยวนี้การทำอาหารง่ายขึ้นเยอะ ฉันไม่ต้องมานั่งจุดเตาถ่ายแบบเมื่อก่อนแล้ว เพราะมีกระทะสำหรับปิ้ง-ย่างอาหารโดยเฉพาะ ไม่ติดกระทะ จะคีบพลิกกี่ทีก็ได้ ทำความสะอาดง่าย แถมยังทำเมนูได้หลากหลายกว่าเตาแบบโบราณ ส่วนข้อเสียนั้นมีอย่างเดียวคือ ไม่มีกลิ่นควันหอม ๆ ของถ่าน ซึ่งนับเป็นซิกเนเจอร์สำคัญของเมนูนี้เลยก็ว่าได้ ดังนั้นถ้าฉันอยากกินเมนูปิ้ง-ย่าง หรือเผา ฉันมักจะแอบกลับมาที่บ้านใหญ่เสมอ แล้วมานั่งจุดเตาถ่านเหมือนเดิม เพราะมันได้อรรถรสมากกว่าเชื่อเถอะ 


เรื่อง : เด็กหลังเตา
ภาพ : ชุลีภรณ์